Netgedichten

netgedicht (nr. 51.657):

Aan je graf

Het is vreemd, mijn vriend:
sta ik weer eens aan je graf,
wens ik vol vurigheid
dat je er nog steeds was.

Met het lot en bestemming
uit mijn handen gegrist,
stel ik jou dan vragen
waar je zeker antwoorden op wist.

Soms voel ik dan niets dan de dood
om mij heen, hoor ik slechts een kille wind waaien,
het raspende gekras van de kraaien
behekst door een vallend avondrood.

Vaker hoef ik niet lang te wachten
eer er plots van jou respons komt,
het ongeloof in mij verstomt,
ik goede raad krijg in gedachten.

Het is vreemd, mijn vriend:
sta ik weer eens aan je graf,
weet ik echt heel zeker
dat je er nog steeds bent.

Schrijver: Ferdinand van Heijningen, 27 april 2014

Biografie van deze schrijver

Geplaatst in de categorie: overlijden

vriend

dood

respons

2.0 met 14 stemmen

1.964

Er zijn 4 reacties op deze inzending:

Naam:: Christian van Bennekom
Datum:: 23 mei 2014; Mooi gedicht!

Naam:: Ferdinand van Heijningen
Datum:: 28 april 2014; Erg bijbelvast ben ik niet, maar toen ik uw reactie las, moest ik meteen aan Matteüs 13,13 denken. Jammer dat u nog nooit kraaien/kauwen op een kerkhof gezien hebt, ik op de Leidse begraafplaats Zijlpoort wel. En helemaal jammer dat u nog nooit de wind heeft horen waaien.
Tsa, ziende blind en horende doof dus.

Naam:: Hanny van Alphen
Datum:: 27 april 2014; Tja, een grafgedicht maar niet bijster origineel. Die kraaien hoor ik nooit op het kerkhof. U hoort behekste krassende kraaien? U hoort de kille wind...kou voel je, maar horen? Het rammelt hier en daar, ook grammaticaal.

Naam:: Egbert Jan van der Scheer
Datum:: 27 april 2014; Topper Ferdinand.

Geef je reactie op deze inzending: