Netgedichten

netgedicht (nr. 51.702):

de zee spreekt

De zee spreekt

De zee
nooit slapend, altijd wakend
zoemt door mijn oren
als een bij in haar korf.

Achter mij staat een eenzame den
waar de wind woorden uit schudt,
geluiden stijgen op, spatten uiteen
weer andere kruipen fluisterend
als een geheim in mijn oren,
alles is zwijgzaam van het luisteren.

De zee komt
trekt zich terug
spreekt haar onbegrijpelijke verhaal
van stamelend water
van zwoegend zand
van een lichaam
schuimend in wilde sprongen.

De zee
haar lichaam versplintert mijn oren
ik hoor haar stem
begrijp ik haar?

Ik zit op het zand
luister.....
letters vallen
van haar golvende lippen
een branding van woorden
van brede gebaren
iedere zin dringt door tot de kern
ieder ogenblik is een geboorte.

Niets heb ik te zeggen
ieder zintuig steekt in dit uur van leven.
Ik hoor haar stem
een roepen dat niemand kan horen
als een gebed is het
dat zichzelf steeds herhaalt:
waar blijft het mensenkind
dat mijn ketenen verbreekt?

En de branding vervolgt zijn koers
steeds hoger
loopt uit op het strand
om terug te keren
als het beeld
dat zichzelf binnenstroomt.