Netgedichten

netgedicht (nr. 51.707):

Je ogen blijven stil

je speelt vandaag
om gisteren te vergeten
het niet meer willen weten

in je lach kleurt zon
wind piekt blonde haren
in vrolijkheid rondom

maar je ogen blijven stil
in het murmelen van de zee
hoor je wat hij wil

ziet de golven groeien
schrikt en stikt haast door
zijn brute overrompeling

het is niet uit te wissen
zijn excuses van vergissen
hebben haar niet meer geraakt

zij is bevroren kan enkel nog
de meeuwen horen schreeuwen
hij heeft mij kapot gemaakt