Netgedichten

netgedicht (nr. 51.853):

de laatste van het eiland

Zo lang geleden al was het
dat de eerste
ver voor de anderen zijn eiland verliet,
allen zijn hem een voor een
achterna gegaan
allen dezelfde weg.

Overgebleven is er niemand meer
op die ene na,
alleen zijn huisje is nog bewoond
verder is het eiland verlaten,
leeg.

Oud is hij
wat doet hij hier nog
niemand is er
om hem gezelschap te houden.

Beter is het om ook te vertrekken
maar beslissen is zo moeilijk
het groen houdt hem hier
de bomen, zijn moestuintje
en uiteraard het water
dat levende, oneindige
altijd bewegende water.

Iedere avond zit hij op zijn bankje
te wachten, waarop,
de slaap, de eeuwige slaap?
Het lijkt erop
of ook die is vertrokken
met de anderen mee.

Hij wacht
hij luistert
en voelt zich
zelfs door de tijd verlaten.

Hij luistert naar zichzelf
moet ook hij naar de stad gaan
dat andere oord?

Blind zou hij daar zijn
hier kan hij nog zien
praten, een gesprek voeren
met zichzelf,

al zijn het woorden
die het leven kwijt zijn.

Moet hij het opgeven?

Hij staart over het water
en spuwt op de grond voor hem.
'Mezelf heb ik nog niet verloren
alleen ben ik nog niet.

Alleen......
als ik zo eenzaam ben
dat ik niet eens meer mezelf heb
dan grijp ik mijn lantaarn
en zeg alles vaarwel,
ook de leegte.

Zodra ik mijn zelfgemaakte bank opgeef
stap ik mijn vlonder op
mijn zeilbootje in,

maar vind ik dan een koers
die de anderen nog niet gevonden hebben?'

Later
veel later......

de zee, de kwelder,
het uitgestrekte wad
rondom duisternis
leegte......