Netgedichten

netgedicht (nr. 51.857):

Speeltijd

De dagen van ooit zijn vol rust
en van staal
ook lang genoeg om bij het inwikkelen
van het stervende zonlicht
roestig de rust te zoeken

ongebarsten slingeren de glazen paden
door polders en beekdalen
elke minuut door het licht verschillend gevormd
zoals zwierige linten in een zomerbries
onophoudelijk onverwachte danspassen zetten

de statige boerenhoeve ligt
in de innige omarming van het zanderige erf

er spelen meer mussen dan mensen
terwijl de geur van de avondkost
in het volle vet van het bakhuis
de lust tot kluiven en knagen aanwakkert

de landman stalt z'n ros
tegen de laatste boom van de gaard
schopt de klompen uit tegen de lege melkbus
de guitige bagage op de drager vergetend.