dankwoord
en dan nu mijn lief,
moet ik gaan
in dit aardse staan de bloemen
binnen tinten paars en wit
een gouden hart noemt zeven slagen
waar geen enkele toon in zit
ze dragen nog het leed
van kille winterdagen
daar tel ik vijf- plus één,
als kleine klokjes licht, ze zuchten niet
ze zingen als ik blijf
en spelen met het overzicht
dat altijd liefde draagt
niemand vraagt om meer, niemand
sterft uiteindelijk
voor
de allerlaatste keer
Zie ook: http://www.switilobi.nl/f...icht.php?fotogedicht=dankwoord
Schrijver: switi lobi
Inzender: Anja Visser, 25 mei 2014
Geplaatst in de categorie: psychologie
dat altijd liefde draagt...
Heel mooi, switi lobi, pakkend, treffend én
compact beschreven!