Netgedichten

netgedicht (nr. 51.986):

Je ging ons voor

(voor mijn vader)

Op vele zondagen vroeg je de gemeente
of je hen voor mocht gaan in deze dienst,
wat ik altijd een mooie uitspraak vond,
waarna de organist er overheen denderde.

De fysieke leemte snoert me de mond,
maar gezien je lijden is het beter zo
en knip-oog je stiekem vanuit hogere sferen,
terwijl ik lichtjes voor je foto brand.

Ik herinner mij die laatste, diepe zucht,
toen de dokter je minzaam verloste,
waarbij ik door diep verdriet werd overmand,
maar tevens wist hoezeer je was opgelucht.

Vreemd hoe ik je pas daarna durfde te kussen,
maar je hebt altijd wel van mijn liefde geweten,
er kwamen vroeger zoveel onzinnigheden tussen,
je was zo trouw, ik zal je nooit vergeten.

Je hele leven leed je onder je verborgen aard,
ze hebben je er om gepest, je kroop in je schulp,
maar je was zo geestesrijk en zoveel waard
en daarmee gaf je de noodlijdenden alle hulp.

Nu ging je ons voor in de dood, je kon niet meer,
de dienst was voorbij, de zegen gedaan, het orgel
jammerde nog wat na, terwijl de kerkgangers naar
buiten liepen, schreeuwde ik voor de zoveelste keer:

'Hij is als de Heer, zijn leven is net zo waar!'.