Netgedichten

netgedicht (nr. 52.282):

Dodendans

Macaber de dodendans in mijn hoofd
van kameraden die er niet meer zijn,
maar rusteloos rondwalsen door mijn brein.
Elke nacht opnieuw van mijn slaap beroofd,

aanschouw ik een bizar schimmenfestijn,
waar ziel na ziel zich zo vrolijk uitslooft
dat het me delirisch en wel oorlooft
te malen over 't wezen en de schijn.

"Hoe dun de scheidslijn tussen dood en leven",
denk ik als ik bij zonsopkomst ontwaak,
kortstondig in een hiernamaals verbleven.

En is 't nu dat ik niet meer van streek raak
van 't geen de dageraad weer heeft verdreven,
kies ik - als 't aan mij ligt - toch 't aards vermaak.