Netgedichten

netgedicht (nr. 52.448):

midzomertijd

nu vogels zwijgen,
en de zon zich uitstrekt, over
zand en zee

die eindeloos de wolken volgt,
langs blauwe waterkanten

ligt het binnenland gedrenkt in bloed
een dodelijk reces
de mensheid krijt, in wanhoopsmoed
en vol gebarend, langs de snaren
van respijt

voor altijd kwijt
voor altijd lichtloos

en voor altijd aan de grond
genageld aan de morgenstond van
wie

er onder lijdt