Netgedichten

netgedicht (nr. 52.870):

Laden vullen

Een stil kind steekt de oosterkim over
het stapt een ander hoofd binnen

een kamer zonder vensters, waar
niets begint, ook niets eindigt
alles is er vederlicht
zoals jonge wijn van de eerste pluk

de dunne wanden transparant
takken van buiten spiegelen
als ranke balken tegen de zoldering

alleen een verlaten schommel
vult de ruimte met de trillingen
van gepasseerde seizoenen

trage bewegingen scharnieren
eindeloos door een melange van tijden

waarin alle momenten worden stilgezet
klaargezet om lege laden te vullen
met in maanlicht gemaaide herinneringen.