Netgedichten

netgedicht (nr. 53.073):

Als bomen huilen (2)

ik wrijf een
paar woorden
met handen

vol tederheid
langs de boom
die herfst huilt

zijn tranen
willen mijn lijf
omranden

omdat daarin
een herinnering
schuilt
de zachte aarde
opent zich langzaam
en wil mij dragen

ik hoor mijn naam
bij het vallen van een blad
kom met mij mee
wil een engel vragen

we zijgen even verder
in het zachte mos
en kijk in haar ogen;

ze laten mij
niet meer los