inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 53.399):

Naakt te stranden

ik ben altijd
de treden op gegaan
vaak pas later
mezelf weer ingehaald

om in verbazing
te kijken waar ik bleef
altijd verwonderd
wat mij steeds dreef

om erbij te zijn in het
raken aan liefde en pijn
door het ontdekken van
ieders gevoelige plekken

hen te behoeden voor
de neerwaartse spiraal
door het reiken van handen
de zuiging breekt banden

dwingt los te laten
wat ons zo dierbaar is
om dan naakt te stranden
eenzaam in totale duisternis


Zie ook: http://wilmelkerrafels.deds.nl

Schrijver: wil melker, 29 oktober 2014


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

4.0 met 2 stemmen aantal keer bekeken 97

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)