Netgedichten

netgedicht (nr. 53.852):

Kantelen

binnenkort kantelt
het licht weer mijn uitzicht
in hoop verpakt
en natuurlijk bemanteld
oprijzend uit de laatste dagen
van een verjarend gewricht

het is een verlangen
vol van gezangen
het is de roep naar
een heimelijk baren;
de geboorte van
een bevruchte zonnestraal
in de maagdelijke engte
die met vruchtwater
mee uit wil varen

het is ook de mens
die eigenhandig al
komende pilaren bouwt
en schreeuwend
voor zichzelf weer
een toekomst ontvouwt

zo ben ik ook
aan het aardse eigen,
heersend en die graag
het nieuwe heden
voorbeschouwt