Netgedichten

netgedicht (nr. 53.888):

Wij ademen eeuwigheid

Het verleden heb ik slechts in
fragmenten, vervormd, vertekend
en soms geladen met een grijs
gevoel; wat ooit als verse sneeuw

gevallen is, het blinkt niet meer,
het zingt met valse tonen van
verval, van ontoegankelijkheid.
Het roept nog enkel om berusten.

Wat heb ik wel? De zekerheid
dat niets voorgoed gevonden is, beleden
of geliefd, het moet toch telkens weer

herboren worden, herschapen of hersticht.
We zijn slechts flitsen in de tijd
maar ademen toch eeuwigheid.