Netgedichten

netgedicht (nr. 53.914):

Het vervallen middeleeuwse kerkhof

Het landschap om me heen is
fraai, zelfs in de winter.

Grote kale platanen sieren het
door muren omgeven pleintje.

Slechts een enkeling woont hier
nog in alle eenzaamheid,
het gehuchtje oogt kil en doods.

De Romaanse kerk is reeds
vele eeuwen oud. Het
er naast gelegen kerkhof is
zeer verwilderd en verlaten,
tot prooi vervallen aan de elementen.

In de zerken en muren
zitten scheuren en gaten.

Oude graven die opduiken in
het dorre gras, geven het kerkhof
een surrealistisch aanzien.

Ergens liggen hier mijn voorvaderen op
dit bemoste veld begraven,
maar waar vraag ik mij af. Ik
kan het niemand vragen.

De ijzig koude wind doet me huiveren.
Vlokken natte sneeuw vallen in
vlagen uit de grauwe bewolkte hemel.

Er blijkt toch nog een graf te
zijn onderhouden want
plastic bloemen hangen troosteloos in
een bekertje van tin.

Na lang speuren zie ik opeens,
half verstopt, onder gras en mos
contouren van een kapotte en
verweerde platte zerk.

Ontcijfer de naam en knik dan bedeesd
ooit is dit hier, op deze gewijde plek
de laatste rustplaats van een
mijner voorvaderen geweest.