Netgedichten

1979 - heden

netgedicht (nr. 54.697):

De schoonheid van verval

Wind die meedogenloos
Heeft huis gehouden,

Luiken los geschuurd,
Hengsels hangen er maar bij;

Kletterende hagel,
Razende stormen teisterden

Het houtwerk -

Verf die allang haar eigen
Kleur verloren is,

Ze is door en door verschoten,

En toch is wat nog rest
Van ongekende schoonheid -

Het leven is er zichtbaar
Doorheen getrokken, door dit al,

Het laat zichtbare schoonheid na,
De schoonheid van het verval

... inspiratie: beeldend kunstenaar Pieter Bleijenga, expositie Slot Zeist, januari - mei 2015. ...

Schrijver: Bert Weggemans, 5 maart 2015

Geplaatst in de categorie: psychologie

verval

uitje voorjaar jeann

4.0 met 5 stemmen

181

Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:: joep
Datum:: 18 maart 2015; Alleen de titel al... prachtig

Naam:: Hilly Nicolay
Datum:: 7 maart 2015; De schoonheid van kunst, mooi verwoord Bert.

Naam:: Corina Blankenstijn
Datum:: 5 maart 2015; Mooi zeg, dat beeld dat je oproept van dit specifieke verval. Mijn opa en oma hadden van die luiken. Nu wonen ze er niet meer en inmiddels zijn de luiken 'overgeverfd' en van hun oude schoonheid ontdaan...

Geef je reactie op deze inzending: