Netgedichten

netgedicht (nr. 54.914):

Spiegel

mijn gelaat gegeseld door wind
en elke gedachte achter mijn huid
zal eveneens zijn gezandstraald
en met het helmgras meebuigen

- langer heen en korter weer
en langer weer en korter heen -

tot ik mij achterrover laat vallen
doe alsof ik ter plekke sterf maar
ondertussen gewoon staar naar het
wolkendek dat in en uit mijn blikveld
verdwijnt als schuivende panelen van
een god of regisseur die speelt met
digitaal vervaardigde decorstukken
die nog renderen terwijl ik ernaar kijk
haperende hemellichamen die als
tl-buizen aan en uitflikkeren

- langer aan, korter uit
en langer uit, korter aan -

er is hier nooit iemand rond dit uur
het slapen roeit de gehele mensheid
's nachts een aantal uren uit, wie alleen
wil zijn en onaangeraakt wil blijven
moet wel door deze donkerte dwalen
die nog ouderwets gewoon van karton
is gemaakt en er nu al eeuwen staat
onwrikbaar en van het diepste zwart
je kunt er de rest van je leven verdwalen
jezelf bewust of onbewust verliezen

- langer bewust, korter onbewust
en langer onbewust, korter bewust -

ofschoon verliezen misschien wel niet
het juiste woord is voor de toestand
waarin je uiteindelijk verzeilt als je
de spiegel hebt bereikt en je alleen nog
naar de contouren van je eigen beeltenis
kunt staren, die nog aan het renderen is
omdat je blijkbaar nog steeds onaf bent
er nog woorden en gedachten wachten
ontmoetingen, liefdes, pijnen, orgasmen
je nog verwonderd en verbaasd zult zijn