Netgedichten

netgedicht (nr. 55.095):

Naakt?

In de schemering, in een voorwereldlijke
vorm, waar de dag en nacht elkaar omhelzen
vieren zij hun daad naakt en schuldloos in een
omstrengeling van vele herinneringen.

Niemand beloofde hen de appel uit de boom
van kennis, geen angst en geen macht maar wel
het wegtikken in de schors van een vruchtbaar hart
die aan elkaar te geven om niet meer los te laten.

Grijpen wortels diep in de bemoste grond, hun
echo’s ontwaken raadselachtig en ongeremd in
lieflijke contouren uit een bovenaards verhaal,
kiemstof uit het morgendal wat nooit verloren ging.

Een majestueuze taal, mededogen in een beweging
van gevoel, waarin fluistertonen traag doorklinken en
oprijzen zonder aarzeling, neemt het herfstblad hun dromen
mee uit het kruim van de tijd, slechts voor een kort afscheid,

uit het gevallen gedachtegoed verrijst een
nieuwe kathedraal wachtend op een liedeswind
die ons nooit ontwrichten kan en voeden moet.