Netgedichten

netgedicht (nr. 55.218):

Voorjaar

Er huppelen tranen
tussen de tulpen
er huilen druppels
op het gras
er rennen gedachten
naar de lente
die er dit jaar
voor jou niet was.

Er schuilen bloemen
achter bomen
er vallen bloesems
op jouw graf
hier zingen vogels
in de weide,
dat God wel nam,
maar nog meer gaf.

Er dansen wolken
op de stormen
er zwaaien bomen
op de wind
en alles wuift stil
bij dit afscheid
van steeds opnieuw
een mensenkind.

Er valt een steen
op zwarte aarde
voordat jouw reis
met Hem begint
God gaf, maar heeft
een hand genomen
en voert haar verder
als Zijn kind.