Netgedichten

netgedicht (nr. 55.242):

Tabula rasa

Er mist een kamer hier
een witte kamer
waar ik niet hoef te bestaan
een onbeschreven blad
om mij te bergen

Waar het kristallijne venster
mijn woorden terzijde schuift
het winterlicht binnenlaat
dat naakter is dan mijn blote huid

De klok een witte tijd aangeeft
ik mijn adem bladstil zie hangen
boven een deken van stuifsneeuw
het vroegste zwijgen mij toedekt

De ijle wanden witte vlaktes zijn
die ik om mij heen kan vouwen
zodat de lijnen op de horizon
mijn verdwijnpunt vormen

Er mist een kamer hier
een witte kamer
waar ik mijzelf niet ken van naam
een onbesproken kamer
opdat ik mij veilig waan