Netgedichten

netgedicht (nr. 55.369):

Ons witte doek

Ons leven is als een filmtheater.
Rode stoelen, wit doek en films.
Wij zien beeld en horen geluid.
We lachen of huilen tranen.
We denken en fantaseren.
Over plezier. Over liefde. Over leed.

Pas wanneer de film echt is afgelopen,
beseffen we waar we naar hebben gekeken.
Naar het witte doek in ons hoofd,
waar gedachten komen en weer gaan.

Dat stille witte doek. Dat zijn wij!
Waar heden en verleden samenkomen.
Waar mogelijkheden worden geboren.
Waar bewustzijn heerst.
Onbelast en vrij.