Zwijgend landschap

Vaak wanneer ik mij verplicht
in het alleen zijn te peinzen
vrees ik weer de eenzaamheid
die in mijn jeugd zo voelbaar was

ik betreed dan regels der heimwee
denk weer aan dingen
in geloof van eigen ongelijk

ik bemerk weer die innerlijke pijn
onwetend in nieuwsgierigheid.

Ik schraap alle hoop bijeen
voor een beminnelijke rol
in minder eenzame verhalen.

Het landschap lijkt te zwijgen
over de stilte van jouw dood
maar in alles is vergankelijkheid
te voelen en te proeven

onze vriendschap
die door niemand werd herkend
zal nog jaren in mijn heimwee
woelen door mijn dromen

de taal die jij mij leerde
woorden van beminnen
in herfst onder hemel uitgeschreven
blijft geestverruimend tijdens mijn leven

mijn ziel heeft over droefenis geleerd.

dag vaarwel

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 11 stemmen 294