mare
zo vaak schreef ik over de dood
bij het vele leven, het vele sterven
om in het hart 't vervloekte rood
als vreemde pijn te kerven
vragen vonden steeds weer gaten
nog luider schreeuwend dan het kind
dat in regen en rebelse wind
oog in oog stond met het achterlaten
ik liet geen enkel beeld onbeheerd
of dat wat zich met schaduw voedde
magie werd uit mijn lijf geweerd
en immer was ik op mijn hoede
maar nu de dood zijn stem verstrekt
zijn mijn voetsporen met zwart bedekt
en besef ik, door tijd ontwricht
't leven heeft zich op licht gericht
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/vlinderwindekind/
Schrijver: kerima ellouise, 18 mei 2015
Geplaatst in de categorie: psychologie
Wat een mooi rijmend gedicht Kerima, knap.
Dit gedicht toont je weer in volle glorie.
Leven en sterven zijn thema's die ons allen aangaan. Jij beschrijft het weer mooi.