Netgedichten

netgedicht (nr. 55.881):

Taalgevoel

Als woorden als flamingo's of als ooievaren vlogen
met machtig majesteitelijke trage vleugelslag
en voor verbaasd verraste oogpupillen langsbewogen
in V-formatie dan uit 't zicht verdwenen als de dag

die lijkt te smelten met de rood-paars-gouden zonnekogel
zoals wij ons het sterven denken van de mensenziel:
nog even melancholisch wachtend met de Engelenvogel
die ons nog een moment vergunt voordat het Grote Wiel

vol passie, maar meedogenloos, zijn draaiing moet vervolgen
en alles meesleurt in zijn tandenknarsende moment
waarmee 't hardnekkig Heden door de Toekomst wordt verzwolgen
(al lijkt het Nu dat nog niet was ons naadloos permanent)

Dan zou hun ware gracieuze schoonheid ons bevangen
en zouden wij naar eenheid van gevoel en woord verlangen...