Netgedichten

netgedicht (nr. 55.903):

Een veeg licht

ik mozaïekte
met stukjes leven
om ze harmonisch
te passen in het bestaan

het leek goed te gaan
tot de lijm verdroogde
het cement verpulverde
waarin ze waren gegoten

heb met alles gebroken
toen ik jouw ogen zag
een veeg licht in een
donkere straat bij nacht

je lach parelde tanden
in witte aanstekelijkheid
handen speelden met schaduw
in een verrukkelijke werkelijkheid

de andere wereld heeft
voorgoed afgedaan
onder liefdesvleugels hebben
wij de zon weer op zien gaan