Netgedichten

netgedicht (nr. 56.312):

Babel

We bouwen aan trappen die naar de hemel stijgen
hoog prikt het skelet door de blauwe aanblik die
zich met diademen van sterren verlicht, rijzen
tekenen van twijfel, ontmoediging en frictie

aan gene zijde van onze horizon. De taal
verenigt, de arbeid verbroedert, en onze
zonden en makkes ten spijt, met vlag en wimpel
slagen we voor onze missie door vlijt. We vrezen

geen orkaan of vorst die kraakt, eren de dageraad
met verwachting en glans. Grijnst het lot ons gunstig
toe, zijn we volgelingen op elkaars heldendaad.
Bedreigt op een dag een glimp van redekunstig

stagneren de voltooiing. Steekt om het berusten
een wind op die zich bij onze bakens nestelt
en tot stormkracht aanzwelt. Stranden woorden op kusten
van verwarring en onenigheid. Uitgeteld

gaan de sterren uit, terwijl het firmament buigt
en neerdaalt als een duistere stolp over ons
verpauperen. Warrelt verdord het spreken rond, kruipt
in ons luchtkasteel een kilte na de toorn Gods