Netgedichten

netgedicht (nr. 56.373):

Nog vol uniciteit

ik herkende de kleuren
van stenen die
jij legde op mijn pad

vaak bijzondere vormen
waarvan sommige
verborgen in het hoge gras

voelde hoe wind jouw
woorden langs mij waaide
lieflijk als een spelend kind

je zinnen bloeiden
diep van binnen schoonheid
in hun kwetsbaar zijn

je lach ontdekte ik pas
toen ik voor het eerst
jouw kleine gezichtsfoto zag

eindelijk in openheid
maar nog vol uniciteit
spring jij er nu al helemaal uit