het nachtelijk tij
ergens had ik jou geplaatst tussen
de kroniek van misvatting en de
verzen van een belijdende, het hoorspel
lispelde voorspellingen van een orde
die haaks op mijn reikwijdte stond
***
jij schraapte vlokken schuim van
elke golf die mij overspoelde, bouwde
een kerker van het witte nat en boeide me
met de wind die nooit ging liggen
je kon het tij in de nacht keren zelfs het water
bevelen te drinken van je afschuw
toch kwam er iets onverwachts, alsof
het kwaad zich richtte tot de dood, je meenam
op een reis die jij dan toch al had voorspeld
het afscheid liep op stoffige winterse paden
die nog altijd knarsen onder een vals begrip
Geplaatst in de categorie: emoties
laifs