en nu?
het luchtledige laat mijn snaren trillen
ofschoon de zwaartekracht aan mijn
voeten kleeft, de nachtelijke muziek
maakt onwijze sprongen
of ik deze dans kan eerbiedigen
om mij te dragen door de poorten
van de dood laat mijn lijf onzeker
schudden in het duister dat me plooit
er is geen verlangen zonder averij
geen wal om aan te meren, geen stam
die mijn kruin de stilte biedt, slechts
een steelse gedachte pluist
als dons tussen mijn beide werelden neer
het hart spreekt met razernij en vult
mijn graf met grove daden die
als een spade me doorklieft en de mens
in mij met tegenzin laat kiezen
Geplaatst in de categorie: welzijn
zou het voortaan wat minder warrig kunnen?
Nu lijkt het alsof Beethoven
zijn vleugel niet kan vinden...