Netgedichten

netgedicht (nr. 56.799):

vluchten kan niet meer

nog altijd ontmoet ik
mannen en vrouwen die
iedere dag of nacht,
soms in het zweet, rouwen
als slachtoffer van toen;
wie had dat in '45 nog verwacht

"nooit meer" zeggen we op 4 mei
en gedenken dat vaak ook in stilte
ik ontmoet "de ver van mijn bed show"
en kilte, zelfs vernederende woorden
nu ik zoveel mensen zie op de vlucht
voor hen die wijken, soms verdrinken,
voor een moorddadige tucht
wie van ons zou nog

een schuilplaats bieden
aan een medemens in nood
wie is nog in staat
gastvrij te zijn, het brood
te delen met ontheemden:
wat is onze menselijk maat.

"nooit meer", staat op onze lippen
en vieren onze bevrijding groots
er zijn er nog maar enkele
die dagelijks echt weet hebben
van die oude oorlog,
voelt de herinnering voor ons nu doods?