Netgedichten

netgedicht (nr. 56.856):

somber

ogen liggen diep gelegen, kraters
vol met rag, de nacht huisvest enkel
donderslag met af en toe een stem
die schreeuwt naar het volk dat niet meer is

het uur is zwaar bepakt en slentert van tijd
naar adem, beelden uiten zich in stalen
constructies, het is koud in de graden
waarin het bed is neergezet

ergens begint het licht te gniffelen door
de droogte van het hout, het duister partijdig
van slaap sluipt nu als een dronkaard in
de behuizing van de klok

zelfs daar rateert het ontwaken wanneer
de gestolde leegte zich uit in het rekken
van pees en spier, het onkruid maait het gras
en het gras ligt aan mijn voeten