Netgedichten

netgedicht (nr. 56.991):

met stroop en honing

ik vermag mijn hand te nemen om
te letteren met wat woorden, ze te rijgen
naar ontbinding of blijvend rakend
op het scherm dat de wereld herkent

in het vluchtig scheppen van een god en altaar

spinsels uit het vergankelijk vlees dat met
beelden is geschapen - want buiten mij
staat alles stil en beweeg ik voort op het
huilen van soldaten

steeds weer die schepen, de Bismarck, Armada,
boten met roze mannen de VOC, de Sint, allen
boegbeeld met een verloren strijd die de horizon
vervuilt waar ik mijn hoop in had verschanst

en nu, Anno 2015, stad en land vergeten in de droogte
en als ik omzie voel ik me als een zoutpilaar die met
gebroken ogen de finesse van vele waarheden moet
bestrijken met stroop en honing,

wanneer zal ik moeten vluchten?