Netgedichten

netgedicht (nr. 57.034):

als een asceet

het Wad graast op de eeuwige velden waar
de herfst zijn kraamzorg heeft neergelegd, haar
schoot schudt van schaamte nu ze naakt
haar naamloze leden tentoonspreidt

ergens raakt een voorspoedige dood de echo
die haar loodst en ik vlucht in mijn langste
adem - ooit

alles raakt doorzichtig in de grijze wolken
die als vruchtwater kleven aan haar ziel, wat ik wil is
haar berijden haar nemen met al mijn zinnen

doch zij is het weke vlees dat in haar charme
mijn stalen diep geïnkte huid weerstaat, wat mij rest
is als een asceet de ascese te ondergaan om het lijden
te verlossen van het kwaad waarmee ik als mens geaard ben