Netgedichten

netgedicht (nr. 57.566):

lente in november

als ik in de dood het verderf niet
kan vinden en klokken luiden
verdoemenis dan weet mijn oude jas
dat de huid geborgen is in een vals gelaat

patronen liggen stil te wenen tegen
de werkelijkheid waarin ze zijn gelegd, het zwart
overheerst het rectale brein dat van onrust
zich bevuilt met dagen die schrijnend

het lot willen bepalen

toch stalt deze herfst het naakt verlangen
aan de boezem van zijn muze, ze troost
het gemoed met de plooien van haar palm, de mist
hevelt zorg naar liefde en openbaart

de lente in november