Noem mij hypocriet
Als wij in deze tijd van bezinning
(want dat moet in december)
de balans opmaken
en gezellig doen met elkaar,
rondom een dode boom
die wij luguber versieren,
voel ik me altijd ergens
een schijnheilige huichelaar.
Bomen horen buiten
met de voeten in de grond,
niet als een kadaver opgetuigd
als middelpunt van een huis.
Alsof vergankelijkheid
een reden is voor feest,
gelijk wij knielen voor het altaar
met jezus aan het kruis.
Toch doe ik er ieder jaar
aan mee, omdat een plastic
boom de sfeer niet ademt
van bezieling en gezelligheid.
Dan fluister ik vergeefmijnietjes,
sla kruisjes in mijn hoofd
en strooi zout over mijn schouder
gewoon voor de zekerheid.
Geplaatst in de categorie: spiritueel