inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 58.400):

Straattoneel

Schraal wentelt de dag zich in het flauwe zonlicht.
Door de eerst gevallen druppels van het grijze wolkendek,
bezie ik opnieuw het zo bekende tafereeltje van mijn straat.

Dezelfde mensen lopen, als een figuratie van het leven,
over hun eigen, platgebaande wegen.
Ik hoor de uren die de kerk in de verte slaat.

Dof klinkt het geluid.
Gedempt, alsof de klanken zich met moeite laten kennen.
Kom tot mij, laat je zinnen zich bekeren,
voel de noodzaak van het woord.

De resonantie trilt, verheft zich in zijn eigen ritme.
Dwingt zich in de welbekende rol.
Geen mens kijkt op, de steen is diep gevallen,
het kringelt maar de spanning is niet echt verstoord.

Er is geen reden, geen nader inzicht in de nieuwe dag.
De mensen lopen door hun leven,
hun voeten sleets, hun rug gerecht.

Het prikkelt licht door alle regen,
maar leven wij ook echt..



-

Schrijver: John Kroos, 12 januari 2016


Geplaatst in de categorie: filosofie

3.0 met 5 stemmen aantal keer bekeken 106

Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
ebba
Datum:
2 maart 2016
Zeer mooi beeldend omschreven
Naam:
Dianah
Datum:
13 januari 2016
Erg mooi gedicht.. we rennen wat af,waardoor we vergeten dat we leven, denk ik wel eens
Naam:
Marije Geerts
Datum:
12 januari 2016
Mooie!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)