Straattoneel
Schraal wentelt de dag zich in het flauwe zonlicht.
Door de eerst gevallen druppels van het grijze wolkendek,
bezie ik opnieuw het zo bekende tafereeltje van mijn straat.
Dezelfde mensen lopen, als een figuratie van het leven,
over hun eigen, platgebaande wegen.
Ik hoor de uren die de kerk in de verte slaat.
Dof klinkt het geluid.
Gedempt, alsof de klanken zich met moeite laten kennen.
Kom tot mij, laat je zinnen zich bekeren,
voel de noodzaak van het woord.
De resonantie trilt, verheft zich in zijn eigen ritme.
Dwingt zich in de welbekende rol.
Geen mens kijkt op, de steen is diep gevallen,
het kringelt maar de spanning is niet echt verstoord.
Er is geen reden, geen nader inzicht in de nieuwe dag.
De mensen lopen door hun leven,
hun voeten sleets, hun rug gerecht.
Het prikkelt licht door alle regen,
maar leven wij ook echt..
-
Geplaatst in de categorie: filosofie