Netgedichten

netgedicht (nr. 58.864):

Welkom.

Ons huis beweegt ontroerd.
je komst waait de deur
naar binnen open.
Je bent gewenst te blijven;
kort en hard of zacht en lang;
zich in de handen wrijven
doet het behang.
De stoel verroert zich
haar zitting is vereerd.
Wie we graag zien,
verwekt een kiem
in warme rode aarde
waarin het liefdeskind
stoeit naar waarde.
(dat is pas kien)
’t Is een geschenk dat boeit.
Zo klein, zo kort vertoeven.
Denk met genoegen
en met een wenk
hen bij ons te vervoegen
geen gevaar is; het is zo klaar.
Als een vrij kind met steelse blikken
en dat wuivend gebaar;
zeker dat het zal klikken.