's nachts
de maan, slechts als een kleine sikkel,
sluimert in haar glimlach tussen
talloos twinkelend vertier
hier, op deze koude aarde
ligt het water onder vorst
de bomen hebben zich teruggetrokken
in hun schaduw, met schorsen als
een harde korst op eeuwenoude
wonden
maar daaronder kruipt het leven
zevenspikkelig omhoog
gevangen door een wrange winter
blijft het, tot diens zware epiloog
het laatste woord mag geven
warm en droog
spint op een kale vensterbank
de kat haar laatste nachtelijke uren
tot een ochtendroes
vol dank
Zie ook: http://www.switilobi.nl/f...gedicht.php?fotogedicht=nachts
Schrijver: switi lobi
Inzender: Anja Visser, 24 februari 2016
Geplaatst in de categorie: psychologie