vergetelheid
het is negen uur
in de ochtend
ik schrijf
over de eeuwigheid
mijn pen sleept langs woorden
verzonken in de stilte
ik wil geen eind forceren
noch een gezicht onthullen
dat ver teruggaat naar kinderjaren
en enkel op een zwarte bladzijde
wakker te krijgen is
ergens moet er een land zijn
een zacht land, een heel zacht land
wie wil mij vergeven
dat ik het stille kind blijf
dat de tijd niet dragen kan
Geplaatst in de categorie: psychologie
Droevig en hoopvol gedicht, mooi verwoordt Kerima.
Een kind dat om vergeving vraagt,
en het eigen "ik" in zich nog draagt;
Hier is vergiffenis die 't schoonste is!
Prachtig gedicht, het grijpt je bij de strot.