Heimwee
over de jaren heen
groeit in mij
een verlangen
naar huis
niet dat mijn gevoel in
oude dromen blijft hangen
mijn hart gaat naar daar
waar ik nimmer ben geweest
plekken die mij
van verre raken,
het is mijn ziel, zo denk ik
die nog dieper zoekt
naar wat reeds in mij is
of toch wel
naar verwachtingen
die op mijn weg te vroeg
zijn opgedoekt
ik kan wel iets zeggen
hoe het daar is;
ik zal opgenomen zijn
in velden bij zonsondergang,
en verblijven in de stilte,
in de rust van de oude dag
het onaantastbare
roept mij dan al wenkend
en, dat weet ik zeker,
met een beminnelijke lach
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/julius_dreyfsandt_zu_schlamm
Schrijver: julius dreyfsandt zu schlamm, 12 maart 2016
Geplaatst in de categorie: psychologie
Een prachtig gedicht.