Netgedichten

netgedicht (nr. 59.219):

Opstaan

Een teder streven in een wankele nacht
bracht nat dat werd weggeslikt,
stond in regenstormen te verduren,
kou te lijden, hopend op
verharding van haar striemen.

Sloeg zich bont en blauw
aan de scherpte van de dag,
struikelde en stond zo vaak weer op,
gaf het een naam: dat het lijden
niet zo heten mag.

Heelde in zulks mooie littekens
en vanuit de as herrees zij
wel duizend malen,
sterker door de wetenschap
dat niets haar neer kon halen.