Netgedichten

netgedicht (nr. 59.440):

ontelbare bloesems

als achterblijver sta ik de dood
te dirigeren langs de balans
van schaduw en inteeltige vruchten

er is niets dat mij nog bindt

tegen het besef, al spreek
ik in eigen woord dat nonchalant
zicht keert van roem naar duiker
waar wallen over oevers zijn gelegd
en tochtige streken zijn gedempt

met daden zonder pragmatisme

doch hoe ik ook waad in 't zeker weten
blijf ik behept met 't onkundige dat me
traineert als volgeling van uitbundige verlangens

het stelsel past als een overspelig
leeg getrokken kostuum waar de afdruk
van ' t geslacht het sterven heeft geleid
naar de ontelbare bloesems die mij waren
gekweten door de ratio van moed

was ik dan blijf ik, maar zonder een zelf
raak ik geen voet die me wiegt van
stem naar seizoen