een nieuwe schepping

met de tijd als aandacht teken ik
rijen beslagen met mensenoren
al duidend naar de zon die in
mij ontbreekt

hoe merken ze dan toch dat
mijn eclips het verzwijgen
tentoonstelt van niets dat in
mij is verrezen

of heeft de serre hun eigen bron
verwarmt met een hitte van gestolen
gedachten en wedijvert de lente
met het spiraal van verloedering

alhoewel het luisteren effectief
in bescheidenheid kan plaatsnemen
oort mijn gehoor als schelp vol zee
het zand fluisteren tegen al wat schreeuwt

naar een nieuwe schepping

Schrijver: elze, 11 april 2016

lia_elzehotmail.com

Biografie van deze schrijver

zoekend

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 109