zij

zij hoeft mijn wangen niet dragen
als haar handen vol liefde mij
getroosten in het nachtelijk veld
waar ik dwaal ergens tussen
vele getuigenissen

toch blijk ik onvindbaar wanneer
haar schaduw zich werpt over mijn
naakte lichaam dat geknield zich verweert
tegen al wat groter is, troost is beneden
mijn trots, mijn trots is het geschrei

dat ik aanbid bij het noemen van mijn eigen naam

ik wandel de dood, sterf het leven en vraag aan
mijn fantasie hoe lang de voortgang des vele
martelingen me blijven smaken in de moed
van mijn vorstelijk bekomend slot

ik ben het riet aan de oever van een nieuw begin, het
raakt mijn geheim maar vlucht desondanks naar het
karton met als inhoud de kleine wakers van het einde, een einde
met een vals begin dat ik begeer zoals de vrucht in haar schoot

zij hoeft mij niet te lieven als de kruiken aan mijn ogen
verstild de lente proeven en ik alle loof ontwijk
dat nog gesneden dient te worden, ik voel me rijk
in mijn veld waar zij heeft gezocht, me geroepen
met haar bezorgde stem

doch, ik laat me niet vinden als mijn lichaam
koud en strak in stilte ligt te zwijgen

Schrijver: elze, 14 april 2016

lia_elzehotmail.com

Biografie van deze schrijver

strijd depressie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 151