Netgedichten

netgedicht (nr. 59.679):

Onafscheidelijk

soms weet ik
niet meer wie ik ben
het is alsof mijn
eigen schaduw mij
nauwelijks herkent

ik loop vaak
in het volle licht
kijk voortdurend
achterom of hij
nog wel aanwezig is

laatst bij het
binnengaan was ik
per ongeluk vergeten
hem voor te laten gaan
hij bleef buiten staan

pas veel later
heb ik geweten hoe
dat zo is verlopen
deed de deur wel open
maar de lamp niet aan

toch zijn wij samen
onafscheidelijk alleen
hij wordt erg oud
steeds trager in bewegen
hoop dat hij nog lang blijft leven