Netgedichten

netgedicht (nr. 59.788):

Vredesduiven!

En weer is het de waan van de dag,
die niet wil wijken.

De avond is al aan het vallen.
De stilte staat al rustig klaar.
En ik, ik wacht aandachtig,
op wat zal moeten komen.
Wanen wil ik niet langer zien.
Ik staar.

Ik staar naar verdrongen herinneringen,
die uit een ver verleden komen.
Ik staar naar onbereikbare horizonnen.
Ik zie mezelf met open handen staan.

Eindelijk komt de vrede binnen,
in onze late lentetuin.
Het zijn duiven die ik hoor.

Leer ons mensen als vrije vogels vliegen,
zoals vredesduiven kunnen.
Breng weer vrede in ons bestaan.

Wanen van de dag hoor ik angstig kruipen,
en krimpend op de terugtocht gaan.