inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 59.859):

Braille uit Brugge.

Moeder wanneer spelen we nog eens een 'Quatre mains'?
En dan hoor ik van u nog eens graag 'Tristesse van Chopin'
De toetsen van de piano klinken dezelfde taal zonder woorden.
Bij het klavier schrok ik van de hevigheid van mijn gevoelens
en het verschil voor gevoel en liefhebben
als ik uw wangen streel in woorden van fluweel.

Het tasten aan de blaren van de druivelaar bij de deur
en wandelen langs de wasdraad waar ik leerde lopen
voetje voor voetje met mijn eerste pop in mijn hand.
In mij zijn zovele vragen. Vooral het voelen van geluiden
en de stenen stilte. Het voelen aan de wijzers van de tijd
en de schaduwen van de seizoenen.

Rondom mij voel ik iets als een omhulsel van prikkeldraad
onaanraakbaar voor mezelf als bescherming van wat niet is.
Zoals een hert de gevaren ruikt en vlucht.
En het dier dat in het donker ziet en wacht op de buit
of de dageraad, nog in de duisternis loerende.
De stenen geluiden langs de gevels verstillen mij.

Als ik bid in het binnenste van mijn binnenkamer
en het worden van woorden van dank in mij opborrelt,
zie ik een klein vonkje licht en voel ik mij veilig
geborgen in de palmen van Uw hand.
Here, Uw staf en mijn stok die vertroosten mij.

Moeder waarom wenen wij?

Schrijver: Walter Tack, 26 mei 2016


Geplaatst in de categorie: ziekte

2.0 met 2 stemmen aantal keer bekeken 188

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Willem B. Tijssen
Datum:
11 februari 2017
beeldschoon gedicht.
Naam:
Egbert Jan van der Scheer
Datum:
26 mei 2016
Intens mooi Walter

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)