Netgedichten

netgedicht (nr. 59.905):

Zijn eeuwenoude dromen

weer zuigt leem
als ik land schoon
van knoesten en dood hout

het is mijn loon
voor het vernietigen van
stukjes leven en hun ecodroom

wilde het uitgestrekte land
onder mijn strakke hand
tot grotere bloei zien komen

maar ging respectloos om
met wat al eonenlang
bestond in de vruchtbare grond

probeerde gras groener te maken
maar het groeien staakte
door een gans en muizenplaag

ben eindelijk gaan luisteren
naar de vogels en de wind
liet weer de bloemen komen

nu boer ik goed
is mijn land in harmonie en
bloeit zijn eeuwenoude dromen