Netgedichten over rampen

netgedicht (nr. 139):

Blinde paniek

ik heb de
massa’s gezien
blij de gezichten
vlaggen en leuzen om
de aandacht te richten

het samen
verbroedert
een leider die moedert
zijn maten op weg
idealen op spandoek gezet

ineens is er drukte
gedrang van de kanten
het eerste vluchten
uit het benauwende
zuchten in blinde paniek

mensen die vallen
niet op kunnen komen
vertrapt onder de
zolen van schreeuwers
uitzinnig van angst

pas dan is
er stilte die
het laatste hijgen
laat horen van hen die
hun adem al hebben verloren