Netgedichten

netgedicht (nr. 60.311):

Waar de hemel is

Niet langer ben ik ziende blind.
Steeds beter kan ik door tijd en ruimte zien,
waarom ons leven zijn eigen wetten kent.
Leven, dat ik met hart en ziel wil leven.
Wetten, die ik zonder ze te kennen, dien.

Ik zie hoe liefde blinde haat verdringt.
Ik onderga mijn laffe tegenstrijdigheden,
in een wereld vol contrasten.
Ik zie schaduwen vluchten voor het licht.

Onze levens zie ik als fakkels branden.
Onze ego's zie ik doven als een kaars.

Ik zie ons ongevraagd geboren worden.
Ik zie een zieke die genezing vindt.
Ik zie de schakels van de liefdesketting,
die de moeder met haar kind verbindt.

Ik zie ons ongevraagd sterven gaan.
Ik zie de laatste dag zoals de eerste is.
De wegen die we tastend vinden.
Het leed dat we doorstaan.

Vanuit de hoogte kan ik helder zien,
hoe we van onze levens hellen maken.
Vanuit de diepte zie ik onze wortels,
die allen met elkaar verbonden zijn.

De trooster in ons hart laat bloed stromen,
naar dat grote geheim, naar dat heilig huis,
waar ooit de hemel werd gevonden.